Zondag 16-11 San Andrés Azumiatla

Vandaag is de laatste dag op onze bouwlokatie. We staan om 6.30 uur op, want we moeten ook onze slaapspullen opruimen en de bagage uit het klaslokaal zetten. Ik heb iets beter geslapen dan gisteren. We ontruimen het klaslokaal en gaan naar het ontbijt. Na het ontbijt hebben de studenten een soort van ochtendgymnastiek. We spelen een spelletje genaamd "Ninja". Hilarisch om te doen en zien.
Tijd om naar onze bouwlokatie te wandelen. Het voelt vreemd dat we deze wandeling voor de laatste keer maken. Als we aankomen op onze bouwlokatie worden we enthousiast door onze familie ontvangen. We mogen onze spullen weer in hun "slaapkamer" zetten. Een hele eer, want dit betekent dat ze hun huis voor ons open zetten. We mogen niet meteen beginnen met bouwen, want eerst moeten we koffie drinken met de familie.
Na de koffie beginnen we voortvarend met het plaatsen van de laatste 6 wanden. Het gaat snel. Na de wanden volgen de balken van het dak. Tussen het bouwen door spelen we met het dochtertje van de familie. Het is mooi om te zien hoe open zij is. Ze komt soms zelf aan ons vragen om te komen spelen. Ook de vader en de moeder komen steeds met trots kijken naar de vorderingen van hun huisje.
Tussen het bouwen van ons huisje door helpen we onze "bouwburen". In dit bouwteam zitten een aantal kleinere studentes waar de wanden te zwaar voor zijn. Omdat het bij ons zo snel gaat helpen we hun een handje.
Bij ons huisje beginnen we aan het dak. De golfplaten worden een voor een op het dak getild en door de studenten die op het dak zitten op zijn plek gelegd en vastgeschroefd. Ons huisje nadert zijn eind. Als het dak helemaal klaar is volgt de laatste fase. De ramen en de deur moeten nog gemonteerd worden. Als ook die zijn aangebracht is het bouwen klaar en kunnen we het huisje gaan versieren voor de feestelijke opening.
De overdracht van het huisje is een feestelijk, maar ook officieel moment. Onze bouwteamleidster houdt een korte toespraak en overhandigt een soort van eigendomsdocument aan de familie. Dan is het grote moment daar. Het zorgvuldig aangebrachte lintje wordt door de familie doorgeknipt en de opening en overdracht van het huisje is een feit. De familie is zo trots! Direct na het doorknippen van het lintje moeten alle stoelen die ze hebben en de tafel in het huisje gezet worden. We moeten direct met zijn allen in het nieue huisje eten. De familie heeft er een waar feestmaal van gemaakt. Naast de ingrediënten die ze van de studenten hebben gehad, hebben ze zelf vullng gemaakt voor de ruimschoots gekochte taco's. Het eten smaakt heerlijk en de familie is zo blij en praat veel met ons. Dit laatste is geweldig om te zien en, zo zullen we later van de andere bouwteams horen, ook niet bij alle families het geval.
Na het eten ruimen we onze bouwplaats op en nadert het moment van afscheid nemen met rasse schreden. Het voelt vreemd dat we 3 dagen geleden als totale vreemden met de studenten aan deze klus begonnen en nu als een vriendenteam deze klus hebben geklaard. Ditzelfde geldt voor de relatie met de familie. Het afscheid nemen is zwaar erv worden over en weer dank woorden uitgesproken. Ik heb nog een aantal kleine cadeautjes voor de familie. De familie is zo dankbaar. Bij mij vloeien de tranen rijkelijk. Dit wordt nog meer als de man van de familie mij vraagt om er in gedachte voor te zorgen dat hun autistische zoon (dit is in deze gemeenschap een echt zorgenkindje) goed terecht komt en aangeeft dat ik onderdeel van zijn familie ben geworden. Dit betekent nogal wat. 3 dagen geleden waren we totale vreemden en nu neemt hij mij op in zijn familie.
Dan is het tijd om te vertrekken. Dit is zwaar. Meerdere keren schudden we de familie de hand en omhelzen elkaar. De kleine meid blijft een geweldig kind om te zien. Hopenlijk heeft ook zij door de bouw van het huisje een betere toekomst gekregen.
We lopen overladen met alle indrukken van vandaag terug naar de school. Daar aangekomen moeten we wachten op een aantal bouwteams waar de bouw niet zo snel verliep als op andere plaatsen. Rond 19.00 uur rijden de bussen weg uit het dorp. Na een half uur arriveren we in Puebla. Hier nemen we afscheid van de studenten. We hebben een hele hoop nieuwe vrienden gemaakt, die we mogelijk in de toekomst zullen ontmoeten (de studenten zijn allemaal van goede komaf en aardig bereisd).
Tegen 23.00 uur zijn we in een hele andere wereld. Deze wereld heet Mexico-City. We zetten onze bagage op onze kamers en gaan nog iets eten en drinken in de stad. Iedereen is onder de indruk van vandaag. We maken het net laat, want de afgelopen dagen hebben er aardig ingehakt. Terug in het hotel stap ik onder de douche. Wat kan die heerlijk zijn!! Dit kunnen de mensen op onze bouwlokaties dus nooit voelen. Hoe dubbel is deze dag.
We gaan slapen en morgenochtend mogen we uitslapen.